Doug MacLeod is in 1946 geboren in Saint Louis, MO. MacLeod is een geroutineerd, op Delta-leest geschoeide zanger, gitarist én, zij die er live ooit bij waren -ik was één van die gelukkigen- kunnen dit bevestigen, een geweldig entertainer, die je niet vergeet. Doug is een meester op akoestische gitaar. Zijn unieke en gedreven gitaarspel is kunstig en, zijn bottleneck slidetechniek intrigerend en meeslepend. Doug is een geïnspireerd verteller die op het podium, met zijn gitaar op zijn knie, karakters -van gezichtsloze tot legendarische- echt tot leven kan brengen. Hij is een singer-songwriter van de oude Amerikaanse traditie, die rondreist en zingt over de ervaringen uit zijn eigen omgeving en leven. Doug speelde o.a. samen met Muddy Waters’ mondharmonicaspeler George “Harmonica” Smith, Big Joe Turner, Pee Wee Crayton, Eddie “Cleanhead” Vinson, Lowell Fulson en Big Mama Thornton. “Harmonica” Smith (1924-1983) was zijn mentor en inspirator, van wie Doug de bijnaam “Dubb” kreeg. Van hem leerde hij hoe het publiek te bespelen en, hoe mensen in verrukking te brengen

In de voorbije jaren (o.a. op ‘Break the Chain’ [2017]) speelde MacLeod opnieuw samen met de genomineerde drummer Jimi Bott en bassist Denny Croy. Jimi Bott’s muziekloopbaan startte in de baai van San Francisco, wanneer hij studeerde en muziekles kreeg van twee grote drum instructeurs Forrest Elledge en Murray Spivack. Bott werkte samen met Mark Hummel, Rod Piazza & The Mighty Flyers en met The Fabulous Thunderbirds, met wie hij tien jaar tourde. Bassist Denny Croy speelt al vanaf zijn zeventiende bluesmuziek. Hij jamde ooit in de huiskamer met de legendarische T-Bone Walker. Croy begon zijn professionele carrière in 1979. Hij toerde toen met John David “Moon” Martin (“Bad Case Of Loving You (Doctor, Doctor”). Croy stond al in de studio met meerdere artiesten als Lou Christie, Big Daddy, Brian Setzer en Keb’ Mo’. Croy speelt al sinds 1999 samen met Doug MacLeod. Hij is leraar basgitaar in de McCabe’s Guitar Shop School of Music.

Na een carrière van meer dan 30 jaar, 21 studioalbums, verschillende live-albums, compilaties, een blues gitaar instructieboek/dvd (“1001 Blues Guitar Essentials” - 2006) en een dvd van een live-uitvoering, heeft MacLeod zijn plaats in de scene meer dan verdiend. MacLeod’s songs zijn gecoverd door veel artiesten (Albert Collins, Albert King, Coco Montaya, Joe Louis Walker…) en sommige van zijn nummers zijn gebruikt in tv-films. Zelf presenteerde hij van 1999 tot 2004 op de radio de “Nothing But The Blues” en is hij columnist in het blues Revue Magazine “Doug’s Back Porch”. Vorig jaar bracht Vincent Abbate zijn biografie “Who’s Blues Vol.1 – Doug MacLeod, The authorized compact biography” als eerste van de reeks uit. ‘Break The Chain’, ik vermelde de titel al, is het laatste album van MacLeod. De veelzeggende titel en de coverfoto roepen vragen op, werken intrigerend. Zijn verhalen zijn qua onderwerp erg uiteenlopend, onderhoudend, soms wat onderkoeld, maar met een prima gevoel voor understatement. Eerder dit jaar begon hij in september met producer Jim Gaines aan zijn nieuwe album. Doug bracht ook de single “Send the Soul on Home” uit.

Als artiest en met zijn albums won hij meerdere Awards en nominaties, te veel om ze hier allemaal -daarom de “recente”- op te noemen. In 2013 de Blues Blast Music Award als “Male Artist of the Year”. Meer recent: in 2014 en 2018, de Blues Music Award voor “Acoustic Album of the Year” (‘There's a Time' [2013] / ‘Break the Chain' [2017] en, in 2014, 2016 en 2017, de Blues Music Award als “Acoustic Artist of the Year”.

Doug MacLeod toert deze maand in Europa en houdt voor optredens in Nederland op meerdere plaatsen halt. Wij spraken met hem af in ’t Magisch Theatertje in Maastricht, waar de “The Fall Euro Tour” startte en, waar hij voor de show tijd had voor een interview. Dit is een weerzien, want in juni 2012 stond hij er ook al op het podium en kon je voor 12€ mee genieten van zijn optreden. Vanavond was de organisatie in handen van Roots Unlimited die o.a. met Ap Art Events samenwerkt. Het Het Magisch Theatertje is een theatergezelschap dat met haar beeldende, woordloze voorstellingen (gespeeld door Charlotte Puijk-Joolen & Ananda Puijk) internationale bekendheid heeft en, meer dan 20 awards won. Het Magisch Theatertje in Maastricht is de vaste werkplek van het gezelschap. Het ligt wat weggedoken aan de Molenweg en is authentiek als het over de aanpak en inrichting gaat.

In de lichtbruine kroeg bereik je via de steile trap het kleine theater. ’t Magisch Theatertje is misschien wel “de” locatie voor Doug’s optreden en deze afspraak. Wat we van het interview onthouden is Doug’s open mind, zijn verhalen over de oude blues mannen, het advies dat hij kreeg van Ernest Banks (de te weinig bekende van de eenogige country bluesman uit Toano, VA) én… zijn liefde voor onze blauwe Chimay, waarvoor hij eindelijk genoeg originele glazen heeft, maar soms wat te weinig voorraad, voor als hij aan zijn Old Smoker, zijn BBQ, met familie of vrienden te genieten staat.

Doug zat voor zijn show zoals altijd op een stoel met de gitaar op de knieën en zijn linkervoet in stand-by om het ritme te kunnen stompen. Hij had op de grond naast zich een lange lijst met nummers op de grond liggen, het was niet zijn setlist legde hij me uit, maar “om de richting te kunnen aanhouden”. Met “Long Time Road”,een nummer dat je terugvindt op enkele van zijn live albums, trapte hij rond negen uur letterlijk af en, het ritme op gang. Zijn eerste verhaal ging over de US Navy waarin hij diende, maar waarvoor hij nooit op een schip geweest en op het water was geweest. Het was de inleiding voor “Mississippi Highway”, waarna het over de vrouwen ging in “Raylene” en “Rosa Lee” en, waarbij de opmerking “I got it for free” -gezien de reacties uit de zaal- geen verdere uitleg nodig had. Uit de overige nummers pik ik nog “Serious Doin’ Woman” (uit ‘’Exactly Like This’ [2016], zijn verhaal over het reizen met de Greyhound bus en wat hij tijdens stops meemaakte, waarbij het leek alsof Tony Joe White “Pol Salad Annie” inzette…)en “Horse With No Rider” (uit o.a. ‘Live at XM Radio Vol. 2’ [2007], een verhaal over donkere tijden, voodoo…), omdat deze me aanspraken en Doug me fascineerde door zijn warme soulvolle stem, zijn fantastisch gitaarspel (zijn gepluk, getokkel en slide) en -ja, ik val dan in herhaling- zijn verhalende persoonlijke songs gekoppeld aan zijn présence, humor en innemende persoonlijkheid. Dat alles maakte er nu ook weer opnieuw een geweldige boeiende als ontspannende avond van en, dit van een muzikant met decennia ervaring die je altijd in de ban weet te houden. Ik hoop dat voor ’t Magisch Theatertje ook “driemaal is scheepsrecht” geldt, want op zijn live optreden zit nog geen sleet en, er is een nieuw album in de maak.

Ik kocht me na de show zijn biografie (”Who is Blues Vol. 1 - Doug MacLeod” van Vincent Abbate) want de rest van zijn verhaal, wil ik nu ook nog weten!...

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

From the set list:
Long Time Road – Mississippi Highway – Correctly – Raylene – Rosa Lee – Some Ol Blues – Horse With No Rider - Serious Doin’ Woman – …

Discography Doug MacLeod:
Break the Chain [2017] | Live in Europe [2016] | Exactly Like This [2015] | There’s A Time [2013] | No Image Available (LP) [2013] | Come To Find, featuring Charlie Musselwhite [2013] | Direct-To-Disc (LP) [2012] | Brand New Eyes [2011] |A Double Dose Of Dubb (single) [2009] | The Utrecht Sessions [2008] | Live at XM Radio, Vol. 2 [2007] | Live at XM Satellite (EP) [2007] | Where I Been [2006]
| 101 Blues Guitar Essentials (book/DVD) [2006] | Dubb [2005] | A Little Sin [2002] | Whose Truth, Whose Lies? [2000] | ’Live’ As It Gets, with & John Juke Logan [1999] | Umarked Road [1997] | You Can’t Take My Blues [1996] | Come To Find [1994] | No Road Back Home [1994] | Live In 1991, Vol. 2 (& Band) [1991] | Live In 1991, Vol. 1 (& Band) [1991] | Ain’t The Blues Evil (& Band), featuring Rod Piazza) [1991]